De meeste Odensehuizen ontstaan uit een initiatief van burgers. Zij signaleren een 'gat' tussen het moment waarop iemand met dementie wordt geconfronteerd en het moment waarop men het niet langer meer zelfstandig redt. Bij beginnende dementie - de fase vóór een diagnose en de eerste fase ná de diagnose - kan men nauwelijks ergens terecht. Ook de reguliere dagbesteding met zijn traditonele zorggerichte benadering biedt vaak geen soelaas.
Dat stelt de samenleving voor een grote uitdaging. Hoe wordt het voor deze mensen mogelijk om mee te blijven doen aan de samenleving en zolang mogelijk verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen gezondheid? Hoe geven we ze de gelegenheid om van betekenis te zijn voor henzelf en voor anderen?
De Odensehuizen zijn een antwoord op deze vragen. Zij creëren een plek speciaal voor mensen met (een vermoeden van) beginnende dementie - en hun naasten - waar ze vinden ze wat ze zelf nodig hebben voor hun welbevinden: anderen ontmoeten en samen activiteiten ondernemen. Gericht op wat er nog wél is en wat men nog wél kan.